Al sinds klein meisje waren paarden mijn grote dierenliefde. Ik begon met rijden op een manege en later met het rijden van andermans paarden. Een eigen paard was natuurlijk altijd al een droom, in 2014 werd deze droom werkelijkheid. Ik vond een jaarling die voor niet teveel geld verkocht werd, klonk goed natuurlijk! Na eerst werk te hebben gezocht voor in het weekend om mijn eigen paard te kunnen bekostigen en een fijne pension stalling kocht ik mijn eerste paard genaamd Dylano. Wat was is blij en trots!

Helaas bleek Dylano niet voor niks goedkoop verkocht te worden, hij had een ernstige bloedworm besmetting. Wat deed dat pijn, mijn jonge diertje zo te zien lijden. Hij was er namelijk erg ziek en zwak van en lag hele dagen alleen maar in zijn paddock. De pensionhouders zagen dit en ook hoe hard ik mijn best deed voor hem. Ik had eigenlijk alleen een paddock met schuilstal op dit moment, dit omdat het nog een hengstje was en omdat ik meer niet kon bekostigen. Uit liefde voor paarden gaven de pensionhouders mijn lieve Dylano een warme stal waar hij comfortabel kon liggen en herstellen.

Herstellen dat deed hij wel! Hij knapte zienderogen op en de zielige zieke jaarling werd een sterke jonge hengst. Iets te sterk zelfs een daarom besloten we al snel dat een castratie beter zou zijn, dan kon hij namelijk daarna ook gezellig met soortgenoten staan. Zo gezegd zo gedaan, Dylano werd gecastreerd. Ik kan me hierbij nog herinneren wat de dierenarts tegen mij zei nadat hij Dylano voor 3x zijn gewicht aan verdoving had gegeven omdat hij niet wilde gaan slapen: 'Pas maar op, aan hem krijg je je handen nog vol'.

Daarin had de dierenarts gelijk, ook na zijn castratie bleek Dylano een pittige pony te blijven. Hij had een sterke eigen mening en inbreng over alles wat we deden. Had ik mijn dag niet en besloot ik toch met hem te gaan trainen? Dan kwam ik altijd terug met blauwe plekken of een botbreuk(je). Was Dylano dan wel geschikt voor een jong meisje als ik werd regelmatig gevraagd. Maar ik wilde niet opgeven want we hadden ook heel veel mooie momenten samen op wandelingen bijvoorbeeld waar Dylano liet zien nergens bang voor te zijn en alles leuk te vinden. Wel werd er besloten om hem naar een opfok te doen om met andere paarden te spelen en te leren, hij was toen toch pas 2 jaar oud dus ik kon toch nog niet rijden met hem was daarbij mijn gedachten.

Eenmaal uit de opfok was Dylano al een stuk rustiger geworden in de omgang en zijn we heb inrijden begonnen wat verbazingwekkend goed ging! Hij zetten geen stap verkeerd namelijk. Dit duurde niet lang en al snel was ik weer regelmatig bont en blauw. Er werd getwijfeld over de eventuele verkoop maar ik wilde dit absoluut niet! 

We gingen door met trainen, veel vallen en opstaan was het. Dylano was toen inmiddels 5 jaar oud. Ik leerde steeds meer over bitloos rijden en werd geïnteresseerder in het natuurlijker houden van paarden. Dit bleek beter bij ons te passen, we werden steeds meer een team. Natuurlijk waren er bij de mensen om mij heen veel vraagtekens over het feit dat ik mijn 'gevaarlijke' paard met een simpel side-pull hoofdstelletje zonder bit buiten ging rijden. Maar ook hun zagen dat er echt verbetering in onze samenwerking ontstond, eindelijk!

In deze jaren was ik met Dylano al meerdere keren van pensionstal veranderd, soms door verhuizing maar vooral omdat het niet goed beviel en ik dingen anders wilde. Na lang twijfelen maakte ik daarom in 2019 de beslissing om een tweede paard genaamd Macho te kopen en een eigen plekje te gaan zoeken. Dit vond ik; een prachtig weiland van 0,7Ha groot waarop ik alles zelf mocht beslissen. Heerlijk vond ik dit, ik kon nu zelf mijn hooi uitkiezen en mijn paarden stonden voortaan altijd buiten op een zelf gemaakt paddock paradise. 

Helaas hadden we ook een flinke tegenslag, dylano kreeg rond zijn 6e jaar steeds vaker jeuk. Eerst alleen soms maar het werd steeds erger, hij ontwikkelde zomereczeem. Wat ik ook probeerde ik kreeg het niet onder controle, dekens, prednison, desensibilisatie injecties en heel veel sprayen. We probeerde echt alles om het minder te maken. Dylano schuurde zichzelf helemaal tot bloeden toe open namelijk en werd echt gek van de jeuk. 

Gelukkig starten ik de opleiding aan de Silverlinde en leerde ik heel veel bij, deze theorie paste ik toe op Dylano. Na veel proberen kwamen we tot de oplossing! Een aangepast voer management, supplementen, een natuurlijke spray en kruiden. Hij knapte op en de jeuk werd minder. Hij kon weer paard zijn nog wel met een eczeem deken op maar dit was al veel beter.

In 2022 kreeg ik de kans om dichter bij mijn nieuwe huis een groter weiland met stallen te gaan huren. Deze kans nam ik met open armen aan, want ondanks dat mijn vorige weiland heerlijk was had het ook zijn beperkingen doordat er geen stromend water en elektriciteit aanwezig was. Ik besloot het goed aan te pakken en eerst mijn paddock paradise te bouwen, deze werd uitgebreider dan de vorige want ik wist nu precies wat wel en niet handig was voor ons. De paarden werden verhuisd toen alles klaar was en voelde zich net zoals ik meteen helemaal thuis op onze nieuwe plek. 

Vanaf dit moment was het voor mij mogelijk om de laatste aanpassing te kunnen doen voor Dylano en zijn jeuk, dit was onverpakt weidehooi. Deze aanpassing was precies wat hij nodig had want sindsdien heeft hij nooit meer een deken op gehad. Heel soms schuurde hij nog en beetje maar dat was met supplementen en kruiden direct weer op te lossen, mijn paard was eczeem vrij! En een hele leuke bijkomstigheid was dat hij veel beter in zijn vel kwam te zitten, wat hadden we een lange weg achter de rug maar ik kreeg eindelijk mijn droompaard. Uren kunnen we over de heide en door het bos rijden, wat een genot is dat. We kennen elkaar door en door en respecteren elkaars goede en sterke kanten.

Maar niet alleen Dylano heeft veel bijgeleerd, ik heb van hem leren luisteren. Dit luisteren doe ik niet alleen naar hem maar naar alle dieren die op mijn pad komen. Want met luisteren bereik je zoveel meer heb ik wel ontdekt!