Ik weet het nog precies; een mooie zondag ochtend en ik was net klaar met de mest- en voerronde op de wei. Krijg ik een telefoontje van een vriendin, ze heeft een kitten gevonden in het bos. Helemaal alleen, hongerig, nog jong en luidt mauwend. Na eerst te hebben gekeken of er een moeder poes kwam had ze besloten om de kitten toch maar mee te nemen. Maar nu het probleem; ze had er zelf geen ruimte voor of ik de kitten niet wilde?

Na een korte twijfel omdat mijn stalkat Gin niet altijd even sociaal is naar andere katten besloot ik het toch maar te doen. Even later kreeg ik de kitten in een reismandje overhandigt. Ik zetten haar over in een ruime hondenbench om haar te kunnen observeren en te laten wennen aan het leven op de wei. Luid blazend en trillend van angst keek ze me met grote ogen aan. Even met rust laten was mijn conclusie op dat moment.

De volgende dag wilde ik eigenlijk toch wel even beter kijken of het een mannetje of vrouwtje was maar ook of de kitten wel gezond was. Het bleek een meisje en na het voorzichtig oppakken bij haar nekvelletje met een handschoen bleek ze eigenlijk helemaal niet zo boos te zijn als ze zichzelf voordeed. Ik pakte haar comfortabel op en ze begon meteen te spinnen, een huiskatje dus. Knuffelen bleek ze heerlijk te vind en en al snel begroette ze met luid als ik op de wei was. Wel maakte ik mezelf zorgen om haar, ze had een erg ronde dikke buik. Eerst maar eens ontwormen, in dit geval preventief zonder onderzoek. Dit omdat ik een ernstige besmetting verwachten en er met een kitten van deze grootte geen tijd te verliezen was. Ook zat ze onder de vlooien dus kreeg ze een pipet met anti vlo middel. Ook regulier en chemisch op dit moment, de eerste pipet die ik in jaren had gegeven bedacht ik mezelf op dat moment. Bij mijn andere dieren gebruik ik namelijk geen chemische middelen. Maar dit was noodzaak want de kitten was er slecht aan toe en de vlooien moesten zo snel mogelijk weg. 

Kitten zo heb ik haar al die tijd maar gewoon genoemd, ze zou toch naar een ander huisje gaan en misschien zou ze het wel niet overleven. Dus nog maar even geen naam dan is afscheid nemen straks makkelijker. Maar een helemaal perfect zwart katje herplaatsen bleek lang niet zo makkelijk, ik kon in mijn kenniskring niemand vinden die haar zou willen. Op dat moment was ik toch al wel gehecht aan mijn knuffel kitten dus naar een vreemde zag ik niet zitten, ik wilde echt zeker weten dat ze het beste huisje zou krijgen wat ze kon krijgen, ze had al zoveel narigheid meegemaakt tenslotten.

Tot het moment kwam dat ik haar toch een naam gaf, dit werd Kitty en Kitty zou nooit meer hoeven verhuizen want ze mocht gewoon bij mij blijven. Eerst werd Kitty gesteriliseerd, dit omdat ik echt geen jonge poesjes wil. Ze kreeg hierbij ook voor de zekerheid een knipje uit haar linker oor, dit is het teken dat een 'wilde' kat gesteriliseerd is. Mocht ze dan toch weglopen bij het oefenen met vrij rondlopen dan was dit geregeld. Maar Kitty liep niet weg, ze bleef zelfs de eerste weken in de stallen en kwam niet buiten. Langzaam is dit opgebouwd naar op het gehele terrein van de paarden vrij rondlopen.

Nu als je aankomt en je roep haar dan komt de mauwend aanrennen, ze helpt met uitmesten, speelt met gevallen eikels en is soms al een beetje de baas over Gin aan het spelen. Ze is ontwikkeld tot een prachtige gezonde jonge poes die nog steeds graag knuffelt maar ook heel graag over het terrein rent tussen de paarden door.